Η σπαστικότητα αποτελεί μια δυσάρεστη εξέλιξη σε ασθενείς με εγκεφαλική παράλυση, είτε λόγω περιγεννητικού συμβάματος, είτε λόγω τραματισμού στο κεφάλι ή στη Σπονδυλική Στήλη ή εμφανίζεται ακόμα και σε εκφυλιστικές παθήσεις του νευρικού συστήματος (πολλαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας, απομυελινωτική νόσος κ.α.).
Η σπαστικότητα ως διαγνωσμένη νοσογόνος κατάσταση, προκαλεί έντονους μυϊκούς σπασμούς και σοβαρά προβλήματα στην κινητικότητα των ασθενών. Αποτελεί βαριά πάθηση που οδηγεί σε κατάθλιψη, απομόνωση του ασθενούς αλλά και με σοβαρές επιπτώσεις στο οικογενειακό του περιβάλλον που καθημερινά πρέπει να φροντίζει τον πάσχοντα σε στοιχειώδεις δράστηριότητες αυτοεξυπηρέτησης και υγιεινής.
Καθώς η σπαστικότητα εμφανίζεται ιδιαίτερα σε παιδιά με εγκεφαλική παράλυση, έχει ιδιαίτερη σημασία η αντιμετώπισή της εγκαίρως, ώστε να προστατευτεί ο μικρός ασθενής από τις μακροχρόνιες επιπλοκές της. Αν δεν αντιμετωπιστεί ικανοποιητικά η σπαστικότητα επηρεάζει τον αναπτυσσόμενο οργανισμό, ιδιαίτερα λόγω της μυικής ατροφίας και ατροφίαςς των τενόντων που επιφέρει, με αποτέλεσμα να επηρεάζει αρνητικά την ίδια την δυνατότητα του ασθενή να κινηθεί. Επιπλέον οι αγκυλώσεις των αρθρώσεων δυσχεραίνουν την δυνατότητα χρήσης αμαξιδίο, καθώς και την διαχέιριση του ασθενή από τους φροντιστές του.
Η Λειτουργική Νευροχειρουργική αντιμετωπίζει επιτυχώς τις επιπτώσεις της σπαστικότητας με την επίτευξη κινητικής και λειτουργικής βελτίωσης και ανακούφιση του ασθενούς από τον πόνο. Οι επιλογές θεραπείας μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν την έγχυση του φαρμάκου μπακλοφένη στον ενδορραχιαίο χώρο και την εμφύτευση αντλίας σε ασθενείς με φαρμακοανθεκτική σπαστικότητα, τις εφαρμογές της κρυονευρόλυσης και τη χρήση ραδιοσυχνοτήτων.
Οι θεραπείες αυτές μειώνουν σημαντικά την ακαμψία, τους σπασμούς και τον πόνο ενώ βελτιώνουν λειτουργικά τον άσθενή. Βασική προϋπόθεση είναι η σωστή αξιολόγηση και συνεργασία με Φυσιοθεραπευτές για την αποκατάσταση της κινητικής βλάβης των ασθενών αυτών.
